ದಿವ್ಯ

Description

ದಿವ್ಯ ಎಂಬ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಎರಡು ದಿಕ್ಕಿನ ಅರ್ಥದ ಛಾಯೆಗಳಿದ್ದಾವೆ. ಒಂದು, ಪಣ-ಪರೀಕ್ಷೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಸಂಘರ್ಷವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವಂಥದಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಅಲೌಕಿಕದ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವಂಥದು. ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವೆಂದು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ಎರಡು ಅರ್ಥವ್ಯಾಪ್ತಿಗಳು ಸಂಗಮಿಸುವ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಬಿಂದುವಿನಲ್ಲಿ ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರ ಕಾದಂಬರಿ ‘ದಿವ್ಯ’ದ ಉಗಮವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಂತ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಎದುರಾಗುವ ಲೋಕವೇನೂ ಅಪೂರ್ವ-ಅಪರಿಚಿತವಾದದ್ದಲ್ಲ. ಅನಂತಮೂರ್ತಿ ಅವರ ಹಿಂದಿನ ಕಥನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಸ್ಥಳ-ಪಾತ್ರಸಮುಚ್ಚಯವೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲೂ ಇನ್ನೊಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುವ ರೀತಿ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಕಥಿಸುತ್ತಿರುವ ಕ್ರಮ ಮಾತ್ರ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು. ಹಿಂದೆ ಕೊಳೆತ ಕೆರೆಯಂತೆ ಕಂಡ ಸ್ಥಳ ಈಗ ನಿಗೂಢವಾದ ಸರಸ್ಸೂ ಇದ್ದೀತೆ ಎನಿಸುವಂತಿದೆ; ಹಿಂದೆ ಕೂಪಮಂಡೂಕಗಳಾಗಿ ಕಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಈಗ ಧ್ಯಾನಸ್ಥ ಋಷಿಗಳೂ ಆಗಿರಬಹುದೆ ಎಂಬ ಅನುಮಾನವನ್ನು ಈ ಕಥನ ಉದ್ದೀಪಿಸುವಂತಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದೊಂದು ಹಳೆಯ ಲೋಕದ ಹೊಸ ಸೃಷ್ಟಿ. ಅಥವಾ ಏಲಿಯಟ್ ತನ್ನ ಒಂದು ಪದ್ಯದ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿರುವುದನ್ನು ಗದ್ಯದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವುದಾದರೆ – ‘ಎಲ್ಲ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳೂ ಆತ್ಯಂತಿಕವಾಗಿ ಮುಟ್ಟುವುದು ಹೊರಟ ಸ್ಥಳಕ್ಕೇ, ಆದರೆ ಆ ಸ್ಥಳ ಮಾತ್ರ ಆಗ ಹೊಸತಾಗಿ ಆವಿಷ್ಕಾರಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.’